Home Stop Deportaties

Procesverklaring Rotterdam, 30 juni 2010: blokkade en bezetting DC16 Rotterdam, 30 juni 2010 “De bouw van een deportatiecentrum is geen bouw, maar AFBRAAK” SCHANDE! ..dat aan door op winstbejag beluste bedrijven geclaimde schade aan een deportatiecentrum in aanbouw méér waarde wordt gehecht dan aan een vernietigd leven. SCHANDE dat rechtvaardigheid, solidariteit, en vrijheid, welke niet in geld uit te drukken zijn, als wóórden nog niet eens voorkomen in het vocabulaire van de staat, van de magistratuur, van de bedrijven, en al die hen dienen. SCHANDE. De enige maal dat het woord SCHANDE voorkomt in de processen verbaal, die als basis dienen voor dit proces, is wanneer er namens de zogenaamd benadeelde aangifte wordt gedaan tegen mijzelf en nog 32 mensen, die zich gedurende één hele dag slechts lijfelijk hebben verzet tegen de uitvoering van de Europese doctrine van de migratiebeheersing. Een doctrine die gestoeld is op de gedachte dat deze grond waarop wij nu staan aan alleen ons, die beschikken over Nederlandse nationaliteit, toebehoort en dat elk een ander daarvoor alleen in aanmerking komt wanneer hij of zij gebruikt kan worden om de economie, de kennis, de welvaart van dit land te verzekeren en te versterken. Een doctrine die overigens niet alleen Nederlands en ook niet alleen Europees is, maar boven alles kapitalistisch, nationalistisch, racistisch, en kolonialistisch. Fort Europa is een bloedzuiger, een vampier. Deze zuigt het bloed en het leven uit de grond van arme landen en laat ze verdord en vervuild achter. De inwoners dienen zich er te redden en wanneer zij het wagen zich naar Europees grondgebied te begeven op zoek naar veiligheid, vrede, rechtvaardigheid, of alleen maar werk, dan wacht hen een repressie die met niets rekening houdt behalve met het belang van het voortbestaan van haar zogenaamde noodzaak. Fort Europa gaat nu zo ver, dat het voorwaarden stelt aan ontwikkelinghulp om zodoende eenvoudiger de buitengrenzen van Fort Europa op te schuiven tot ver in Afrika. Het grensagentschap Frontex onderhandelt - of beter gezegd: chanteert - met het mes op tafel, en patrouilleert de zeeën en oceanen waardoor tallozen reeds daar omkomen door verdrinking. Wij zien hier niet hoe de lijken uit het water worden gevist, maar wij zien hier zoveel wel, als we het willen weten. Wij kunnen zien dat mensen het risico nemen om te stikken in containers en dat daar daadwerkelijk doden bij vallen. Wij kunnen zien dat mensen worden uitgebuit in prostitutie, in sweatshops, in talloze sectoren waarin bedrijven en handel hen kunnen uitbuiten. Wij kunnen zien dat mensen zwerven en sterven op straat. Wij kunnen zien dat mensen uit hun huis worden gezet. Wij kunnen zien dat mensen worden gediscrimineerd, wanneer hen om een identiteitsbewijs wordt gevraagd alleen omdat de waakhonden van justitie hun uiterlijk verdacht vinden. Wij kunnen zien dat er razzia's plaatsvinden in huizen. Wij kunnen zien dat mensen ziek zijn. Wij kunnen zien dat mensen worden opgesloten. En toch zien we zoveel nog niet omdat het verborgen wordt gehouden: de moorden en zelfmoorden in de cellen, de vernedering, de onzekerheid en wanhoop, de veronachtzaming van de levens die er de oorzaak van is. Dit alles wordt in bedekte termen benoemd: zodat 'opsluiten' 'opvangen' heet, het woord 'gedetineerde' wordt vervangen door 'bewoner'. Alle misdaden van de staat heten beleid of wet. Wanneer een ongedocumenteerde volgens de staat onwelkom is en zich toch in dit land bevindt heet deze: 'illegaal', 'crimineel', 'ongewenst', 'verdacht', 'terrorist', 'dader', 'profiteur', 'gelukzoeker'. Het zijn allen termen waarbij Nederlandse burgers negatieve associaties en valse definities hebben aangeleerd gekregen en die alle terreur rechtvaardigen. Zo wordt ook de bouw van nieuwe deportatiecentra, het sluitstuk van de terreur dat nodig is om alle andere dwang en repressie uit te kunnen voeren, gerechtvaardigd. Niet alleen door de politici en de volgzame media, en door justitie, politie, marechaussee en inlichtingendiensten. Nee, bovenal kan de uitvoering van deze machinerie slechts plaatsvinden dankzij de bedrijven die hieraan fors geld verdienen: bloedgeld. Zij, de bewakingsfirma's, de faciliteurs, de ontwerpers, de bouwers, zijn allen persoonlijk hoofdelijk verantwoordelijk voor al het leed dat zij hiermee aanrichten: de schade die levenslange straf is voor een poging om hier een beter heenkomen te zoeken. Dit nadat al vele bedrijven, internationale multinationals en banken, hen voorgingen in het profiteren van de uitbuiting in de landen waar deze mensen vandaan zijn gekomen. Money makes the world go round, maar dan wel alleen de wereld waarin de mensen die het geld hebben mogen leven. Dit is waarom al deze bedrijven zelfs meer verantwoordelijk zijn voor de migratiepolitiek dan de politici die de wetten bedenken en aannemen, want zij, die zogenaamd democratisch worden gekozen, doen dat in dienst van het bedrijfsleven, de kapitalistische economie. Zij allen zijn daaraan dienstbaar zoals een slaaf aan een meester, ongeacht welke politieke partij zij vertegenwoordigen. De politici, het zijn maar marionetten die vervangbaar zijn. Maar de bedrijven, die groeien en breiden uit en hebben de werkelijke macht. Dit is waarom er acties plaatsvinden tegen de meest direct en duidelijk betrokken bedrijven, de architecten, de bouwers, de bewakers. De profiteurs, die hun daden als eerlijk werk profileren. SCHANDE is het wat zij doen en het zal bestreden worden totdat de geldwolven genoeg hebben van de confrontatie met de gevolgen van hun SCHANDE, en deze SCHANDE staken. Daarom zal ik er altijd zijn om SCHANDE te roepen op straat en vanaf de daken, om SCHANDE te schrijven en te publiceren, om SCHANDE te tonen waar het wordt bedreven. Het is het wel minste dat moet gebeuren. Stond er SCHANDE geschreven op de muur van hun SCHANDELIJK bouwproject? Helaas is ook hier de verborgen SCHANDE niet te zien. Wel staan de bedrijven op het punt hun SCHANDE op te leveren aan de staat, zodat het aantal cellen voor ongedocumenteerden opnieuw is uitgebreid met een zoveelste deportatiecentrum dat gemaakt is om mooi te lijken maar waarin cellen zijn voor gezinnen met kinderen, en waarin cellen zijn om mensen eenzaam op te sluiten. Een cel is een cel is een cel is een cel. Of men nu tralies of gepantserd glas voor de ramen doet. Ook al is er zogenaamd kunst te bewonderen op de muren. We zouden kunnen zeggen dat het geheel een vorm van kunst is: de kunst om te bedriegen en te manipuleren, de kunst om te verbergen, de mond te snoeren, en valse maskers op te zetten. Laat er geen misverstand over bestaan: het doel van deze opsluiting voor een onzekere termijn is de deportatie van mensen. Het onder dwang verwijderen van mensen per vliegtuig. Vanaf Rotterdam Airport wil men steeds vaker chartervluchten van Frontex laten vertrekken waarbij de slachtoffers aan handen en voeten worden geboeid, maskers opgezet, desnoods gedrogeerd en op brancards vastgebonden. Voordien wordt getracht de slachtoffers te pacificeren door hen voor de gek te houden en murw te maken, te dwingen om mee te werken door leugens en geweld. Dat alles gaat straks gebeuren binnen de muren van DC16, onder de ogen van niet alleen bewakers maar ook die van bezoekgroepen en zogenaamd geestelijk verzorgers die geheimhoudingscontracten tekenen onder het mom van hun humanitaire missie: ZO KOMT DE WAARHEID NOOIT NAAR BUITEN! Het is een SCHANDE dat een kleine groep mensen die dit alles een dag in de weg heeft gestaan hier nu terecht moet staan in een zoveelste poging dit alles af te dekken met het wetboek van strafrecht in de hand. Verbazen doet het mij niet, want het wordt geacht net zo vanzelfsprekend te zijn als het afwijzen van bezwaren tegen het telkens verlengen van vreemdelingenbewaring op grond van gelogen verklaringen van de IND en de DtenV. Indien een ongedocumenteerde ten allen tijde opgesloten kan worden, waarom zou ons dan enig ongemak bespaard blijven? Strafbaar zijn wij, volgens de vertegenwoordigers van diezelfde justitie in wiens opdracht dit deportatiecentrum is neergezet. Strafbaar zal de rechter ons verklaren, zo is al vele malen mijn ervaring geweest, omdat de SCHANDE en de SCHADE aangedaan aan ongedocumenteerden niet meeweegt in de schaal van Vrouwe Justitia. Maar deze menselijke schade weegt niet op tegen de door DC16 en de voor DC16 werkende aannemers en kunstenaar benoemde zogenaamde materiële schade. De bouw van een deportatiecentrum is geen bouw, maar AFBRAAK. Afbraak van menselijke waardigheid en vrijheid en gezondheid en leven. Wanneer zo een afbraak even stil ligt, kan dit nooit schade zijn, alleen maar voordeel. En nog was die ene dag niet genoeg. Het zou alle dagen zo moeten zijn. Een bezetting van één dag is maar symbolisch, we zouden veel meer moeten ondernemen dan dat: omdat de staat, omdat Nederland, Europa, omdat de kapitalisten, DE OORLOG HEBBEN VERKLAARD aan migranten door hen stelselmatig op te jagen met alle mogelijke middelen: administratieve middelen en wetten, wapens, controle, hekken, muren, NATOdraad, marinefregatten, cellen, vliegtuigen en heel veel personeel dat voor geld alles bereid is te doen. In het licht van deze oorlog hebben mensen principieel het recht en moreel de plicht zichzelf en hun verwanten, vrienden en kameraden te verdedigen en zich solidair te tonen. Hoe lang moeten we het maken van slachtoffers blijven toestaan? Hoe lang kunnen we nog slechts met woorden en symbolen dat aan de kaak stellen? Hoe vaak worden we nog geacht toe te kijken en ons bij het geringste protest als misdadigers te laten behandelen door politie en marechaussee in hun cellen, en door officieren van justitie en rechters in hun rechtszalen? Hoezo zijn wij verdachten terwijl wij nog geen klap hebben uitgedeeld, geen mens hebben kapotgemaakt, geen werkelijke slag hebben toegebracht? In het licht van deze oorlog is naar mijn mening in principe elke oorlogshandeling in de richting van de vernietigers toegestaan, al zou er maar één mens mee gered zijn uit de handen van de beulen die hen nu of later in handen hebben. Ongetwijfeld erkent ook deze rechtbank het bestaan van deze door mij benoemde oorlogshandelingen niet. Zolang het geen oorlog wordt genoemd, maar beleid, zal dit niet als zodanig worden erkend. Maar vraagt u het de slachtoffers van die oorlog, dan zullen zij het beamen, omdat zij het voelen, elke dag, en omdat zij een leven van schuilen en vluchten moeten leiden, elke dag, en om te overleven elke strategie zullen moeten overwegen, elke dag, ook al noemt de staat deze crimineel terwijl het handelingen zijn uit zelfbehoud en dus per definitie niet crimineel, nee, zelfs een recht, namelijk het recht op leven. Als ik hier straks na afloop naar buiten loop, dan is dat in de wetenschap dat ik nog van geluk mag spreken, dát ik naar buiten heb kunnen lopen, dát ik te eten heb, dát ik onderdak heb, dát ik de keuze heb om wèl of niet mijn identiteitsbewijs mee te nemen omdat ik er een héb. Mensen zonder paspoort, zonder identiteit, omdat zij bang zijn om gedeporteerd te worden, zij hebben al deze vrijheden en zekerheden niet, dus als ik hier straks na afloop naar buiten loop, dan is dat ook met het voornemen dat ik mijn verzet tegen al deze SCHANDE onverminderd voort zal zetten, ongeacht de uitspraak die hier straks op zal volgen. Ik zal deze uitspraak zien als onderdeel van die oorlog die onzichtbaar is, als onderdeel van die SCHANDE en zij zal nog slechts een fractie zijn van die SCHANDE. En zelfs of misschien wel juist wanneer de uitspraak zou luiden: vrijspraak, is deze nog onderdeel van diezelfde oorlog omdat het mij zou bevoordelen ten opzichte van ongedocumenteerden. Zij immers worden ALTIJD VOOR SCHULDIG gehouden. Een ieder die deel uitmaakt van deze hele machinerie maakt zich daar de handen aan vuil en is SCHULDIG AAN DE SCHANDDADEN die gelegitimeerd zijn. Er is geen groter schuld dan dat. Joke Kaviaar, alias NN D