Home Stop Deportaties

Twee woorden, en nog veel meer, in de 'Vuil Zwijn' zaak Arnhem (hoger beroep), 8 maart 2011 Utrecht, 4 maart 2010 Arnhem (hoger beroep), 8 maart 2011 "Waar het om gaat, is het omver werpen van de zichtbare grenzen van controle, patrouilles, muren, hekken en prikkeldraad die terecht door migranten worden overgestoken, overgeklommen, overgevlogen en door geweld of controle vaak niet worden gehaald. " Wat zijn twee woorden tegenover een overmacht aan politiegeweld? Wat zijn twee woorden tegenover de dood van een mens in een cel? Wat zijn twee woorden tegenover een politieapparaat dat mensen stelselmatig opjaagt omdat ze geen verblijfspapieren hebben? Wat zijn die twee woorden, 'Vuil Zwijn', in het licht van de woorden 'ongewenst', 'uitzetbaar', 'illegaal', 'deportatie', 'detentiecentrum', 'afgewezen', 'uitgeprocedeerd', 'crimineel', 'vreemdeling'? Die twee woorden, die zijn niet meer dan een schaduw. De vooruitgeworpen schaduw van verzet. De twee woorden, 'Vuil Zwijn', verdedig ik hier niet alleen – als daad van protest en tegelijk van onmacht – maar sterker dan dat, ze zijn een offensief, ze zijn een middel om wakker te schudden, te confronteren, om te zeggen: tot hier en nu, en niet verder, terwijl 'hier en nu' al veel te ver en te laat zijn. Hier en nu is al lang achter ons maar is tegelijk van alle dagen in het verleden, in het heden en in de toekomst. Hier en nu is elke dag wéér beter dan nooit, als het erom gaat grenzen te overschrijden en wetten te breken. Waar het om gaat, is het omver werpen van de zichtbare grenzen van controle, patrouilles, muren, hekken en prikkeldraad die terecht door migranten worden overgestoken, overgeklommen, overgevlogen en door geweld of controle vaak niet worden gehaald. Te breken de wetten die worden ontworpen uit winstbejag, machtswellust, kolonialisme, nationalisme, kapitalisme, staatsterreur, wapenhandel, kortom alles wat een mens die niet meer dan zijn handen en voeten, zijn hoop en zijn wensen heeft, kansloos maakt. Kansloos, maar niet willoos. Wat van waarde is, creativiteit, levenslust, solidariteit en vrijheid, kent geen grenzen, erkent geen grenzen en geen autoriteit, en laat zich niet afkopen. Erkent niet de grenzen gesteld aan de vrijheid die stelselmatig wordt geroofd, de grenzen die de wereld bezetten en verdelen met hun dwingende economische structuren en producten, hun arbeidsethos, uitbuiting en hun alles verpletterende waanzin, hun massahysterie. Bevecht de aantasting van het bestaan die martelend is en drijft tot wanhoop, lethargie, zelfmoord. Bevecht de routinematigheid ervan die het allemaal zo gewoon, zo vanzelfsprekend maakt, zo betekenisloos. Een mens geraakt zomaar in vergetelheid, raakt verloren in een statistiek, een percentage, een berekening, een afgedane zaak. Wie denkt er nog aan die 40 jarige Turkse man die dood in zijn cel werd gevonden in het cellencomplex in Houten op 31 augustus 2009? Die is toch allang vergeten? Het is dat zijn dood tot een demonstratie leidde. Het is dat die demonstratie tot politiegeweld leidde. Het is dat dit politiegeweld tot mijn woorden 'Vuil Zwijn, hou je handen thuis!' leidde. Het is dat dit leidde tot mijn arrestatie en tot deze rechtszaak, anders was deze man nooit meer ter sprake gekomen. En daarom is het goed dat deze rechtszaak gevoerd wordt – al ben ik niet degene die in de beklaagdenbank thuis hoort – en daarom is het goed dat ik dat gezegd heb, 'Vuil Zwijn'. Ik kan niet anders zeggen dan: dat was terecht. Ik hoef dat geweld niet te accepteren. Ik hoef het laten creperen van iemand in een cel niet te tolereren. Ik weiger toe te laten dat mensen worden geconfronteerd met invallen en razzia's. Was die Turkse man het laatste slachtoffer van de jacht op mensen zonder verblijfsvergunning, van het bestaan van een racistisch beleid dat men eufemistisch 'vreemdelingenbeleid' noemt? Nee, niet de laatste en niet de eerste. Maar veel slachtoffers blijven onopgemerkt. Anderen worden naamloos begraven of verbrand. Van de meesten hoor je nooit meer iets, ze zijn 'met onbekende bestemming vertrokken', hebben het land 'vrijwillig verlaten', zijn 'uitgezet'. Bijna nooit weten we wat er van iemand geworden is, omdat niemand nog naar hen omkijkt. Bijna niemand. Wel hoorden we van Nezamuddin Azimi, een paar weken terug. Gedwongen door Verdonk om Nederland te verlaten en in de onveiligheid van Afghanistan terug te keren. Nu ontvoerd, gemarteld en vermoord. Daarvoor is de Nederlandse politiek verantwoordelijk. Daarvoor is Verdonk persoonlijk verantwoordelijk. Zij zelf had de Taliban het mes of de strop of het geweer in handen kunnen geven en zeggen: Dood die man. Het is om het even. Dit geldt voor elke minister, elke staatssecretaris, elke premier, elke regent die zijn handtekening zet. Nu heet hij Leers, die mensen de dood injaagt. De lijst van anderszins medeverantwoordelijken, allen zakkenvullers, is ontelbaar en eindeloos. Elk radertje in de machine is medeverantwoordelijk: wie zich ervoor laat betalen om mensen op hun identiteitsbewijs te controleren en te arresteren als ze over geen papier zoals dat beschikken, neemt het maken van slachtoffers voor lief. Wie tekent voor wat heet het 'prestatiecontract', ofwel de vangstquota voor illegalen, weet wat er met die mensen gebeurt. Het is misdaad contractueel vastgelegd en daardoor volkomen legitiem gemaakt, en dat alles uitgevoerd in wat wordt genoemd 'de rechtmatige uitoefening van zijn taak'. Dat heet: alleen maar je werk doen. Maar het is: bloedgeld in ontvangst nemen. Tegen die overmacht van mensen die alleen maar hun werk doen, die niet verantwoordelijk mogen worden gesteld – Tegen die overmacht aan contracten, wetten, wapens, geweldsmonopolie, waarin de laagste in rang maar een marionet is, de hoogste in rang op zijn beurt ook maar een marionet is, de minister ook maar een marionet is, waarin de werkelijke machthebbers in nevelen zijn gehuld en gebruik maken van een politiek die zich democratisch noemt en daardoor de totale goedkeuring van 'het volk' kan krijgen – Tegen die overmacht gebruikte ik twee woorden: Vuil Zwijn. Het hadden ook andere woorden kunnen zijn tegen een andere verantwoordelijke op een ander moment. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat dit strafbaar wordt genoemd met hetzelfde gemak als waarmee geen papieren hebben 'illegaal zijn' wordt genoemd. In mijn ogen is en kan dit alles nooit terecht zijn. Zolang door opsluiting en deportaties mensen van het leven worden beroofd door moordenaars die zich ministers noemen, zullen nog veel meer woorden nodig zijn dan die twee, 'Vuil Zwijn', en dan deze hier, en veel meer daden. Het is noodzaak. Niets anders dan noodzaak. Utrecht, Arnhem (hoger beroep), 4 maart 2010 "Het hele politie- en dus machtsapparaat is in zichzelf racistisch en repressief omdat het gebruik maakt van racistische en repressieve wetten van een racistische en repressieve overheid die zich democratisch noemt, en omdat het weet dat het slachtoffers kan maken, want er is toch niemand die het weten wil. Op 31 augustus 2009 werd een Turkse man dood in zijn cel gevonden in het cellencomplex in Houten. Meer dan dat hij 40 jaar oud was en niet over verblijfspapieren voor dit land beschikte, weten we niet. Meer dan dat hij was opgepakt omdat hij die papieren dus ook niet tonen kon, toen een collega van de aangever in deze zaak, Dielen, hem wilde verbaliseren wegen wildplassen, weten we ook niet. Feitelijk weten we niet eens zeker of het om een Turkse man ging, want Koerden worden ook geschaard onder Turken, ook al worden Koerden met veel geweld en marteling onderdrukt en gedwongen om dienst te nemen in het Turkse leger en te vechten tegen... Koerden. (en toch arresteert en deporteert Nederland Koerden, en levert hen uit). De rijksrecherche zou onderzoek doen naar de dood van die man, zo werd gezegd, dat weten we ook. Met 'we' bedoel ik de mensen van de Anarchistische Anti-deportatie Groep Utrecht die vanaf het bekend worden van de dood van deze man hebben geprobeerd te achterhalen wat er is gebeurd in die cel in Houten. De eerste poging om de waarheid boven tafel te krijgen was op 7 september 2009, een week later, op de stoep van het politiebureau Paardenveld, waar de vreemdelingenpolitie zit. Zonder toedoen van deze en andere geüniformeerde illegalenjagers die hun kopgeld uit het potje voor vangstquota (met een netjes woord: prestatiecontract) willen binnenhalen, had die man niet in Houten gezeten. Inmiddels is hij adequaat gedeporteerd, dat wil zeggen, in een kist getimmerd en op het vliegtuig gezet. Zijn familie heeft hem als lijk teruggekregen, zoveel mochten we weten. Anders dan dat, niets, totale stilte, geen rapporten of berichten van de rijksrecherche, en waarom zouden ze ook? Wie stelt er immers vragen, behalve een handvol anarchisten die geen naam weten van de man, niet weten wie zijn advocaat was, en dus geen enkel middel hebben om de zaak verder uit te zoeken. Zaak gesloten. Dat het zo zou gaan, wist ik toen al. Het zal altijd zo gaan. Indien de dood van een onbekende in de doofpot kan worden gestopt, wordt dit gedaan. Niets is eenvoudiger. Zo bekommert de Nederlandse staat - en met deze alle staten van de Europese Unie, oftewel Fort Europa - zich om geen enkele immigrant die geen papieren heeft, geen visum, geen paspoort, geen uitnodiging. Geen enkele immigrant die binnen de grenzen van datgene dat van ons heet te zijn - ons land, onze taal, onze cultuur – een beter leven, een kortdurende broodwinning voor familie thuis, veiligheid, rust, al is het maar een beetje geluk probeert te bemachtigen, kan rekenen op enige kans om hier te bestaan. Slechts enkelen die hier van nut kunnen zijn voor economie of kennis binnen datgene dat van ons heet te zijn – ons bedrijfsleven, onze instituten – mogen hier bestaan, enkel bij de gratie van hun nut voor ons. Weer of nog altijd zijn wij, voor ons alleen, de kolonisten, de uitbuiters, de leeghalers, die ons alles toe-eigenen: van voedsel, energiebronnen, land en water tot macht, recht, vrijheid en tenslotte het leven zelf. Voor ons alleen. Enige tijd geleden werd Albayrak, inmiddels staatssecretaris af, door de Fransen geridderd voor haar bijdrage aan het tot stand komen van het Europees Pact immigratie en asiel. Vrijheid, gelijkheid, broederschap, zo zeggen ze in Frankrijk. Vrijheid, gelijkheid, broederschap, of de dood, om precies te zijn. De Fransen doen het hunne in Calais, waar de machinale mensenjacht op volle toeren draait. Nederland draagt vele eigen radertjes in de machine bij. “...of de dood”. Dat geldt niet voor het eigen volk dat tegen het vreemde moet worden verdedigd, dat geldt voor die vreemden. Het geldt aan de buitengrenzen waar het grensagentschap Frontex mensen opjaagt en dwingt tot langere en gevaarlijker routes over zee en oceaan met vele verdrinkingen tot gevolg, het geldt voor mensen die door het opjaagbeleid gedwongen worden om het hele familiekapitaal te investeren in het betalen van mensensmokkelaars die hen in verstikkende containers vervoeren. Zo gaan ook mensen dood. Bij pogingen om dat betere bestaan hier te bereiken, allereerst, en dan hier, op straat, in cellen, gewoon omdat het niemand wat kan schelen, en op de eerste plaats de jagers niet. Prooi is prooi, en als die prooi ziek is of gewond, zwak, vermoeid, op zoek naar eten, slaapplaats of al is het maar een plek om te pissen, de jager ziet het en slaat toe. Met twaalf mensen, aldus het proces verbaal, protesteerden we tegen al deze praktijken en eisten opheldering. Iets meer te zien dan alleen het topje van de ijsberg, een klein facet van een maatschappij die het moet hebben van de dominantie van kapitalisme, nationalisme en haat tegen alles dat anders is of zich ertegen verzet uit noodzaak of uit principe. Een dominantie die iedereen in zijn greep houdt, de greep om erbij te mogen horen, de greep om te presteren, de greep om van waarde te zijn voor die samenleving die niets anders wil dan groeien, geld verdienen, en waarin mensen elkaar tot in het oneindige zullen moeten en willen beconcurreren, voor de beste marktpositie, voor de grote opdracht om een detentiecentrum te mogen bouwen, voor het baantje van detentietoezichthouder, of de macht van politieagent, bijzonder opsporingsambtenaar, IND ambtenaar, terugkeerfunctionaris, bewaker. Wat het ook is, als het maar geld oplevert. Werk is werk en anders niet. Befehl ist befehl is daarvan niets anders dan een afgeleide. Zo werden en worden meer en meer mensen de dood ingejaagd, maar 't is goed voor de werkgelegenheid. De ideologie van deze samenleving is in wezen samen te vatten als: likken naar boven, trappen naar beneden, dóórklimmen! Ik vertik het. Ik trap naar de eerste die zich boven mij plaatst en is dat een politieman die twee koppen groter is en twee keer zo breed als mijzelf, dan is dat maar zo. Die trap naar boven is nog altijd niets meer dan een spreekwoordelijke trap. Een woord. Twee woorden. “Vuil zwijn”, en of hij het wil laten om grof geweld te gebruiken en mensen in gevaar te brengen. Twee woorden die beledigend zouden zijn. Het is om je rot te lachen. Twee woorden tegen één van de beulen van de staat, omdat het vocabulaire van deze dienders uit niets dan geweld bestaat, gewoon omdat het mag uit naam van die staat, omdat deze geüniformeerden het geweldsmonopolie toebedeeld hebben gekregen. En dan gaan ze nog klagen en aangifte doen ook. Vanwege een paar woorden. Zó kleinzerig! De opgeslotene in het cellenblok moet intussen zijn bek houden als deze te vaak om een dokter vraagt, of wordt simpelweg genegeerd. De arrestant mag alles aangedaan worden, van het verdraaien van armen, het strak en langdurig omdoen van boeien, het breken van handen en polsen, het platdrukken tegen muur of bed, het doen verstikken in kussens, als nodig tot de dood erop volgt. Het heet alles 'proportioneel geweld', overal en altijd, en het is dit politiegeweld waartegen geen mens maar beter iets kan ondernemen, nog niet eens een woord aan mag vuil maken, of hij of zij zal het op enigerlei wijze bezuren. Ik mag nog blij zijn dat ik een Nederlands paspoort heb en een boel vrienden en kameraden, anders kon ik net zo makkelijk buiten het zicht worden vermoord en begraven of liever nog: gecremeerd, want dat is goedkoper en dan zijn de sporen weg. Het hele politie- en dus machtsapparaat is in zichzelf racistisch en repressief omdat het gebruik maakt van racistische en repressieve wetten van een racistische en repressieve overheid die zich democratisch noemt, en omdat het weet dat het slachtoffers kan maken, want er is toch niemand die het weten wil. Het hele beleid dat gericht is op migratiebeperking en migratiebeheersing stoelt op de wetenschap dat mensen bang te maken zijn voor het vreemde en vervolgens akkoord zullen gaan met elke draconische maatregel die wordt verzonnen onder het motto van bescherming van openbare orde en veiligheid. Terrorisme, extremisme, fundamentalisme, radicalisering, het zijn allen woorden uit de kokers van de plannenmakers van al die repressie. En vrijheid, dat is een begrip dat toegeëigend wordt door haatzaaiers, van de overduidelijke extreem rechtse hetze van Wilders tot de sluipende stelselmatige criminalisering door de opeenvolgende gekozen ministers en staatssecretarissen van justitie, vreemdelingenzaken, binnenlandse zaken, van zogenaamd nette democraten. Ik mag blij zijn dat ik mijzelf tot burger van dit land mag rekenen en niet illegaal verklaard kan worden, ongewenst verklaard kan worden, voor onbepaalde tijd in vreemdelingendetentie kan worden gehouden, het land uitgegooid kan worden, de straat op gegooid kan worden, wéér opgepakt kan worden, opgejaagd worden, wanhopig worden tot ik vanzelf crepeer of uit wanhoop zelfmoord pleeg. Ja, ik mag blij zijn, maar dat ben ik niet omdat ik medeplichtig wordt gemaakt, doordat ik dat Nederlands paspoort heb. Het bieden van verzet is mijn enige optie, en ik sta daarin niet alleen. Er waren er daar op 7 september voor de deur van het politiebureau nog 11. En ook zij zijn niet de enige. En al is de groep verhoudingsgewijs klein, om met Ghandi te spreken: “Zelfs al ben ik een minderheid van één persoon, de waarheid is nog altijd de waarheid”. En de waarheid is dat de Nederlandse staat bloed aan haar handen heeft, en mét de Nederlandse staat allen die de staat vertegenwoordigen, en de regels en wetten bedenken en uitvoeren, allen die uit winstbejag meewerken aan de repressie, die behalve geïllegaliseerden zoveel meer mensen treft. Mensen met psychische problemen, zieken, verslaafden, mensen met lage inkomens, daklozen, ouderen, en op al deze problemen is het antwoord een verdeel- en heersstrategie. De geïllegaliseerden, de vreemdelingen, de ongewensten, zij moeten weg om geld vrij te maken om die andere mensen die naar onderen zijn getrapt te kunnen verzorgen, helpen, of huisvesten. De vreemdeling versus de eigen burger. Nooit wordt gesproken over de ware oorzaak van problemen die zoveel mensen tot afval degradeert: de kapitalistische economie, het principe van het recht van de sterkste. Dus ik vertik het. Willen politie, justitie, inlichtingendienst, wil de Nederlandse staat mij daarom uit de weg hebben? Ja. Dat is me meer dan duidelijk. Kan het niet op de ene manier, dan wel op de andere manier, er is vast wel een wet die gebruikt kan worden om ook mij het functioneren moeilijk of onmogelijk te maken maar nog altijd ben ik liever de veroordeelde, in uw ogen de crimineel, de extremist, de radicaal. Van mijn part noemt u mij terrorist als het zo uitkomt, want ik weet wie hier de ware terroristen en misdadigers zijn en dat zijn degenen die bepalen dat er grenzen moeten zijn die bewaakt moeten worden, met veel materieel en technologie, met vrijheidsinperking en cellen, met registratie, ID plicht, vingerafdrukken, DNA afname, irisscans, bodyscans, camera's, kortom: controle van elke beweging, kennis van elk individu dat zich verplaatst of zich ergens vestigt, of een cent of twee verdient door slecht betaald zwaar of smerig werk. Het echt vuile werk wordt intussen gedaan door de dragers van wapens, of dit nu pistool, kanon of kernwapen is, of ze nu rijden in politieauto's, tanks, of limousines. Voor dat vuile werk wordt goed of minder goed betaald, maar het is nooit een excuus om beul te willen zijn. En tegen beulen hoef ik niet beleefd of voorkomend te zijn, ik hoef niet met hen te praten, hen de handen niet te schudden, ik hoef niet mee te werken en plezierig in de omgang te zijn. Basta. Zo is het. Als u als rechter en u als officier hier zittend tegenover mij daaraan oordeel, strafeis en vonnis wenst te verbinden, dan is dat in de lijn der verwachtingen. Het is in het verlengde van al het voornoemde niet meer dan de zoveelste aantasting van mijn vrijheid, maar ach, wat zou het. Wat mij werkelijk op dit moment het allermeeste stoort, is nog altijd niet de naam van die Turkse of Koerdische man te weten die stierf op die rotplek, namelijk in een politiecel in Houten. Nog altijd niet te weten wat er is gebeurd daar, omdat er zo makkelijk aan voorbij kan worden gegaan en dus van enig rapport van de rijksrecherche nog altijd geen sprake is, al vraag ik me af wat het werkelijk waard zou zijn in termen van waarheid. Het is en blijft reden om me de mond niet te laten snoeren, en om mijn verzet voort te zetten. Wilt u mij gewelddadig noemen, en betitelen als veelpleger, dan zie ik graag deze vraag beantwoord: hoe benoemt u vervolgens al het stelselmatige en grof geweld dat ik zojuist heb beschreven? En met welk recht zou u aan mijn daden straf kunnen verbinden, zonder over staatsmisdaden zelfs maar te spreken? Achtergrond en meer info: - "zware straf" geëist voor "vuil zwijn!" tegen smeris - 2 jaar zitten om niks? Activiste proefkonijn van justitie - Veelplegersvonnis voor 'Vuil Zwijn' tegen smeris - Justitie mag activiste op veelplegerslijst houden