Bevrijdingsdag, 5 mei 2005. Een homoseksuele journalist uit de Verenigde Staten is in elkaar geslagen in Amsterdam. Het kan niemand ontgaan zijn. Hoe kan het, dat zoiets in Amsterdam gebeurt? Bij ons gebeuren zulke dingen niet! Alles is tip top okee in dit land en ja, we zijn terecht verontwaardigd! Homo's discrimineren is toch voorbehouden aan de Islam? Oh ja, en aan het Vaticaan, dat Spaanse ambtenaren van de burgerlijke stand oproept geen homohuwelijken te sluiten. Nee. Potenrammen? Toch niet in de Gay Capital of the World? Toch niet in Nederland?

Bevrijdingsdag, 5 mei 2005. Een homoseksuele vluchteling uit Libië wordt voor de tweede keer gedeporteerd. De eerste keer was het mislukt. Pech voor verantwoordelijk minister Rita Verdonk; hij had scheermesjes ingeslikt, want alles is beter dan terug naar de Libische cel, waar martelingen aan de orde van de dag zijn. Alles is beter, zelfs het slikken van scheermesjes. Het moet aanvoelen als jezelf de strot doorsnijden. Toch is dat veruit te verkiezen boven terugkeren naar die martelingen en die cel, enkel en alleen wegens de misdaad van het tonen van je liefde! Tja, jammer Rita. Het beulswerk moest even wachten. Hij hield nog liever de eer aan zichzelf.

En, was Nederland verontwaardigd? Hoezo? Waarom? Is er wat gebeurd dan? Voor Wessam uit Libië stond er geen artikel in de krant. Toen niet en nu ook niet, nu de deportatie eindelijk slaagde, op bevrijdingsdag, het geweld waarmee dit gebeurde gesmoord in een nieuw bevrijdingslied. 'Ga maar bovenop hem zitten, breek zijn vingers maar!', zullen ze geroepen hebben, toen ze hem overmeesterden. Nee, voor Wessam geen verontwaardiging. Hooguit, en alweer achteraf, wat kamervragen, maar daar lult onze minister zich wel weer uit.

Maar wíj moeten zeggen: 'Tot hier en niet verder!' En dat hadden we al zoveel eerder moeten doen! En dat moeten we elke dag weer doen, tot dit ophoudt. Maar kijk, daar komt de minister weer met haar cijfertjes. En hier, daar heb je weer zo'n IND ambtenaar die wel even wil verklaren dat het zo goed gaat met de dienst. Let wel, met de dienst, niet met de vluchtelingen. Zet snel de televisie aan! Want daar spreekt de minister president, over normen en waarden!

Weet u wat de norm is, hier in Nederland? Racisme! Dat is de norm. Achterdocht. Ook heel normaal. En waarden? Vrijheid? Gastvrijheid? Prachtig! Maar alleen voor onszelf! Als over een aantal maanden de Gay Parade weer door de Amsterdamse grachten vaart, zal iedereen Wessam uit Libië vergeten zijn. Vorig jaar zal hij er misschien nog zelf bij zijn geweest, samen met zijn partner, Maurits. Zullen ze gedanst hebben op één van die boten, of aan de kade? Ze zullen elkaar in elk geval, waar dan ook, omhelst hebben en gekust, want dat is in Nederland niet verboden. Het is een van de weinige goede dingen die ik nog wel eens zie in dit land, deze openheid, en het kan me niet uitbundig genoeg zijn. Ja, laat de mensen zichzelf zijn. Laat de mensen zijn.

Ja, minister Verdonk en premier Balkenende van de Staat der Nederlanden anno 2005; dát is een waarde: dat de mens in zijn waarde wordt gelaten. Dat íeder mens in zijn waarde wordt gelaten! En dat alle grenzen daartoe openstaan. Het enige goede dat u nu kunt doen, is uw verantwoordelijkheid nemen, uw ontslag indienen en de aangerichte schade ongedaan maken, áls en voorzover dat nog kan, voor alle vluchtelingen die hier als het uitschot der aarde worden behandeld. Maar om te beginnen voor Wessam en zijn vriend Maurits, die nu over de telefoon vanuit Libië moet horen van zijn levenspartner hoe hij op de vlucht is geslagen op het vliegveld van Tripoli, en hoe hij, met een gebroken vinger en zonder een draad aan zijn lijf, na drie dagen niet gegeten te hebben en mishandeld te zijn door de marechaussee, moet zien te overleven in een land waar hij wordt opgejaagd. Hoe hij nergens kan blijven, omdat hij anders wordt gevonden en opgepakt, en weer gemarteld. Maurits heeft niet eens afscheid van hem kunnen nemen.

Rita Verdonk en Jan Peter Balkenende, jullie faciliteren de misdaad, het racisme, de intolerantie, collaboreren met totalitaire regimes. Hoe blind kunnen mensen nog langer zijn? Moeten we die Libische martelingen soms op de Dam in Amsterdam publiekelijk laten uitvoeren, voordat het Nederlandse volk ziet wat voor een barbaarse praktijken u, namens de Nederlandse regering en namens het Nederlandse volk, er op na houdt?! Want wie uitlevert aan de beul, is zelf een beul. En beulen, die dienen gestraft te worden.

Joke Kaviaar, 8 mei 2005