Home meer procesverklaringen Stop Deportaties NO BORDERS! De Bajes Van Babel

Procesverklaring 26 februari 2008, bij rechtszaak rond actie bij detentiecentrum Alphen a/d Rijn op 27 dec. 07 Procesverklaring bij rechtszaak 7 november 2007, over blokkades DC Noorderzand

Verslag rechtszaak Procesverklaring 26 februari 2008, bij rechtszaak rond actie bij detentiecentrum Alphen a/d Rijn op 27 dec. 07 Was het maar waar dat met een simpele verfspuitbus de muren van de instituten, die een beleid gebaseerd op ongelijkheid in stand houden, konden worden vernietigd. Dan zou nu in deze rechtszaal een tevreden mens staan. Was het maar waar dat door het betreden van een terrein dat alles behalve voor vrede staat, eerder een verlengstuk is van oorlog en vervolging, van marteling en dood, die zogenaamde vrede zou kunnen worden gebroken. Er is geen sprake van vrede achter de muren van dat detentiecentrum in Alphen aan den Rijn. Er is geen sprake van vrede in geen enkele gevangenis. Er is sprake van strijd. Er is sprake van angst. Er is sprake van intimidatie. Er is sprake van macht en van onmacht, van straffen die fors en gewelddadig zijn, van beloningen die een mens niet waardig zijn en hem of haar reduceren tot een hondje dat een bot krijgt toegeworpen. Het is niet de omgeving waarin een mens een 'beter' mens wordt, zoals dat van hem of haar verwacht wordt door de rechters die de straffen opleggen. Het is een omgeving die bindt, opsluit, wegstopt, wegwerpt, tijdelijk of voorgoed, hoe dan ook, een lapmiddel is tegen alles dat als kwaad op één hoop wordt geworpen. Daartoe behoort natuurlijk niet het kwaad aangericht door regeringsfunctionarissen, door multinationals, door de wapenindustrie, door corruptie. Dat kwaad is vrij om te gaan en te staan waar het wil. Dat kwaad ontmoet open grenzen voor geldstromen, voor kolonisatie, voor het afval van de consumptiemaatschappij. Dat kwaad, dat is het kwaad dat die bajessen gebruikt om over één kam geschoren alle ellende in de wereld in de voeten te schuiven van in de problemen geraakte individuen. Die bajessen, dat is niet de omgeving waar mensen op zoek naar een beter bestaan verwachten terecht te komen. Die zoeken een ander soort vrede. Een die echt is en voor iedereen. Een vrede waarin mensen gelijk zijn en gelijk behandeld worden. Een vrede waarin welvaart gedeeld wordt. Een vrede die hen de ervaringen die hen gedwongen hebben om hun vertrouwde omgeving te verlaten, kan helpen te vergeten. Maar zo een vrede, die vinden mensen hier niet. Nee. Hier, in dit land, in dit Europa, treft men slechts de vrede aan die ontastbaar is, die men slechts vanachter tralies kan waarnemen, zien, horen, ruiken, maar niet aanraken of proeven. Een vrede die steeds verder op afstand wordt gehouden, steeds ongrijpbaarder wordt, zelfs al zou je er middenin staan. Afgewezen! Illegaal! Uitgeprocedeerd! Geklinkerd! Ongewenst verklaard! Mag niet werken! Mag niet wonen! Mag niet ziek worden! Moet verstoppen, verschuilen, op de vlucht zijn. Moet in leven blijven, iets te eten hebben, achterom kijken, doorlopen, doorrennen, de andere kant oplopen. Moet opletten, je niet verspreken, je niet laten zien. Moet onzichtbaar zijn, niet bestaan, uit laten buiten, weg laten schoppen, alles accepteren, álles: om te kunnen blijven. Alles: om niet terug te hoeven. Zo worden mensen de vernieling in geholpen en belanden tenslotte, als waren zíj de misdadigers en niet de politici, achter die muren in Alphen aan den Rijn, die ik vernield zou hebben. Had ik dat maar daadwerkelijk en effectief gedaan! Het is de wereld op zijn kop. Het is waarom ik hier niet in de beklaagdenbank hoor gedwongen te worden om plaats te nemen, de officier van justitie niet van achter zijn bureau aanklachten tegen mij heeft te formuleren en het recht heeft om over schade te spreken, en de rechter alhier slechts zoals al zijn collega's die ik al voor me heb gehad, een rechtsstaat zal blijken te dienen die de mijne niet is en nooit zal kunnen zijn. Een rechtsstaat, aan wiens regels en wetten ik geen gevolg verplicht ben te geven, en aan wiens straffen ik mij niets gelegen zal laten liggen. Schade, die wordt toegebracht, zowel fysiek als mentaal, aan de mensen die aan de stelselmatige vervolging en razzia's ten prooi vallen. Schade, die wordt toegebracht door een hele grote rij medeplichtigen, allen betrokken bij het proces van illegalisering, afwijzing, discriminatie, angst zaaien, opsluiting en deportaties. Kortom, het monster dat alles op papier zet omdat anderen geen papieren hébben. De zich noemende: IND ambtenaren, IOM ambtenaren, terugkeerfunctionarissen, vreemdelingenpolitie, marechaussee, detentietoezichthouders, directeuren, en penitentiair inrichtingswerkers; de in hun dienst staande zogenaamde verplegers, verzorgers en artsen; de ontwerpers, architecten, aannemers; hun opdrachtgevers de ministeries van justitie en VROM, de rijksgebouwendienst; en niet te vergeten: nog meer officieren van justitie en rechters die dagelijks het spel van de procedure spelen, waarin menigeen verstrikt raakt, niet begrijpend en onbegrepen, zonder werkelijk gehoord te worden, hooguit kort gezien zonder dat wordt opgemerkt dat die man, of die vrouw, of dat kind, beschadigd wordt door het stelselmatig rechten afnemen, door het kleineren, het in onzekerheid laten verkeren, het van cel naar cel in kamp of bajesboot slepen, de rondgang langs ambassades, de ontmenselijking, het afnemen van waardigheid en tenslotte het vastgrijpen, afknijpen, boeien, knevelen en vastbinden, het drogeren en ziek maken, het isoleren, het wegwerpen. Levend begraven of vermoord. Rachid Abdelsalam, gecrepeerd in de Rotterdamse bajesboot 3 februari jongstleden. Michael Osey, op de vlucht voor politierazzia doodgevallen, 4 oktober 2007. Vitaliy Khvylovyy (Taras Bilyk), Oksana Nynych, Kemal Shahin, Mehmet Avar, Vladislav Leniv Petrov, Gheorge Sas, Lofti Al Swaee, Dato Khidiritsj Kasolef, Robert Jules Arah, Naiva Apensa, En Maribel Marinez Rodriguez , Allen verbrand in het deportatiecentrum Schiphol Oost 27 oktober 2005. Schade, schade, schade. En dit is nog lang niet alles, dit is nog lang geen opsomming van alle slachtoffers en alle schade. Als de westerse regeringen, als de multinationals, als de economieën gebaseerd op oud en nieuw kolonialisme, op egoïsme en nationalisme, op verdere zelfverrijking van de welvarenden, op de overconsumptie van voedsel en energiebronnen, op het wegwerpen en vervuilen, het leegvissen van rivieren en oceanen, het stelen van grondstoffen, kortom alles dat maakt dat ik een relatief vrij mens kan zijn ten opzichte van al die mensen zonder papieren; als die, als wij zouden moeten gaan betalen de schadevergoeding voor al die uitbuiting, dan was Wall Street in één klap failliet. Dan stonden alle World Trade Centers ter wereld leeg en kon je met dollar- en eurobiljetten, en met aandelen en opties je kont afvegen. Dan bedelden beurshandelaren langs een snelweg van gestrande voertuigen, en bleven vliegtuigen aan de grond staan verroesten. Als we zo eerlijk zouden zijn om zowel de feitelijke als de morele schulden te voldoen. Maar zo eerlijk zijn we niet. Het is eenvoudiger de armoede op afstand te houden, buiten onze grenzen, om de vluchtelingen de schuld te geven van alles waardoor deze maatschappij net niet helemaal op rolletjes loopt. Het is eenvoudiger om individuen weg te stoppen, zonder zich om oorzaken te bekommeren. Het is eenvoudiger om aan de immer groeiende vraatzucht toe te geven, de kloof tussen arm en rijk nog verder uit te graven en te voorzien van muren met NATO draad, schrikdraad, wachtposten en camera's. Daarvoor is geld genoeg. En het is eenvoudiger het klimaat wereldwijd verder te vernietigen, want daar hebben wij Nederlanders geen last van. Wij hebben dijken en waterkeringen. Wij hebben nergens last van. Zeggen we. We bekommeren ons niet om de wereldwijde malaise, dus komt de malaise naar ons. Toch wordt weer gesteld: daar hebben wij geen last van. Niet van de malaise. Nee, we hebben last van ménsen, die worden beschuldigd van het onveilig maken van onze samenleving. Mensen die zwerven, die op zoek zijn, mensen die geen identiteitsbewijs kunnen tonen, die hun gezicht niet willen laten zien, die hun pootjes niet op willen houden, geen aalmoezen accepteren: mensen die hun rechten opeisen. Dáár hebben we last van, zo wordt gezegd. Maar wederom: de oplossing, die hebben we. Ook dát kunnen we oplossen. Meer repressie, meer terreur. Meer onverdraagzaamheid, meer angst en meer haat. Alle schade door ons aangericht, wordt verzameld en in de hoek gezet en we wijzen er met onze vinger naar en zeggen: weg ermee! Zo wordt tenslotte een mens tot afvalproduct. En daar kan nog wat geld aan verdiend worden. Lokale economieën floreren bij de bouw en ingebruikname van gevangenissen en detentiecentra. Er wordt nog even een extra slaatje uit geslagen en tenslotte maakt dit alles deel uit van onze economie. Feitelijk kunnen we opnieuw niet zonder die tot untermensch verworden individuen. Feitelijk hebben we wéér zijn of haar uitbuiting en mishandeling nodig voor wat wordt genoemd 'onze werkgelegenheid', de hoeksteen van deze samenleving die geen samenleving is want daarvoor zou het nodig zijn dat mensen samen willen leven. Dit brengt mij terug bij de muur van de bajes in Alphen aan den Rijn. Hij staat er nog. Er staat op: sloop de bajes. Er staat: stop deportaties. Er staat: liberté pour les sans papiers. Woord voor woord geschreven en gemeend, toen en nu. Rest mij nog de daad werkelijk bij het woord te voegen om de vrijheid voor anderen en voor mezelf op te eisen. Dat is mijn voornemen en daarmee besluit ik deze aanklacht en beëindig ik mijn aanwezigheid bij deze procesvoering. Joke Kaviaar 26/2/08 NO BORDERS!

Verslag rechtszaak Procesverklaring bij rechtszaak d.d. 7 november 2007 over blokkades Noorderzand: Vooraf, uit eigen ervaring: Ik bevind me momenteel in Kamp Zeist, net als Noorderzand een detentiecentrum voor mensen zonder papieren. Wat ik gisteren bij aankomst aantrof kan ik het beste beschrijven als een menselijke kippenren: opeengepakte mensen. In de afdelingen C en D van gebouw 50: smalle gangen, 6-persoonscellen, veel drukte en lawaai. Geen enkele mogelijkheid om je ergens terug te trekken, geen privacy. Er zitten vooral vrouwen zonder papieren, één meisje al bijna een jaar, iemand in de cel naast mij 11 maanden, degene die gisteren voor mij op mijn plaats zat, zat er 9 maanden. Er is veel verdriet bij de vrouwen. Ik zit er voor 10 dagen, dat is maar kort, maar genoeg om te weten hoe het er is. Van brandveiligheid is géén sprake. Er is géén sprinklerinstallatie. De cellen zijn voorzien van verlaagde plafonds, met platen van geperst hout, waarin TL verlichting hangt. Op de afdeling zelf is géén bewaking aanwezig na insluiting om 17.00 uur. Dit blijkt uit het feit dat het langer dan twee minuten duurt voor er in reactie op bellen iemand komt. Tot slot: de Ovj begon met een betoog over vrijheid van meningsuiting. Daarvan is in Kamp Zeist geen sprake. Een t-shirt met de tekst ‘GEEN MENS IS ILLEGAAL’ kreeg ik niet mee naar binnen. Dit zegt alles over de repressieve situatie daarbinnen! En in het algemeen de repressie van mensen zonder papieren! DE ENIGE JUISTE KEUS IS DIE, DIE DE MUREN OMVER WERPT! Het opsluiten van mensen in grensgevangenissen zoals detentiecentrum Noorderzand in Heerhugowaard dient één doel: mensen er zo murw maken dat ze mee gaan werken aan hun deportatie. De mensen die in centra als deze aan het werk zijn, slagen er niettemin in zich mooi voor te doen, zoals ook het beleid zich mooi voordoet. Zo noemt men gevangenen: “bewoners”. Zo noemt men bewakers: “verzorgers”, of “detentietoezichthouders”. Zo noemt men cellen: “kamers”. Zo noemt men het op slot draaien van de deur en het eten geven aan de opgeslotenen: “verzorgen”. In Noorderzand worden vrouwen en kinderen opgesloten. Net zo lang tot zij zich niet meer verzetten tegen de uitvoering van het beleid. Net zo lang tot ze nog liever gedeporteerd worden naar een land waar zij gevaar lopen of niet welkom zijn of geen thuis meer hebben, dan dat zij nog langer in het o zo gastvrije Neederland verblijven. Want de gastvrije muren, rond de gastvrije “kamers” en hun gastvrije “verzorgers”, maken mensen gek, hoe vriendelijk zij zich ook voordoen. Als het verzet binnen de muren van Noorderzand gebroken is door stelselmatige intimidatie en vernedering, worden mensen verhuisd naar deportatiekamp Zestienhoven. Of zoals de Neederlandse regering het noemt: uitzetcentrum Zestienhoven. Vandaag ben ik hier aanwezig vanwege twee blokkade acties die werden gehouden bij Noorderzand. In de dossiers lees ik een aangifte door een afdelingshoofd, ook al zo iemand die zichzelf de rol van verzorgster aanmeet. Zij, en haar collega's roepen dat zij tijdens de blokkade acties hun werk niet goed konden doen. Hun werk, zijnde: het opgesloten houden van mensen. Niets meer en niets minder. Het gesol met mensen die heen en weer worden gezeuld tussen instanties in de hoop deportaties gedaan te krijgen, dient als we haar zouden willen geloven dit doel: het vrijlaten van mensen. En zo zijn volgens de redenatie van de perverse geest van deze cipier de mensen die protesteren aan de poort degenen die de repressie uitvoeren. Geen woord over: hoe lang mensen daar zitten in Noorderzand. Geen woord over: de dagelijkse onzekerheid en angst in Noorderzand. Geen woord over: de eigen verantwoordelijkheid van de bewaakster die kiest voor dit werk, die kiest voor iedere beslissing die ze er neemt, en die tenslotte al haar keuzes afdoet als afgedwongen: En vooral: het zou niet het beleid zijn dat haar tot een keuze dwingt, maar een actiegroep op de stoep van haar o zo vriendelijke centrum. En zo wordt getracht vandaag hier de rollen om te draaien. Ik zou op elk van de opgevoerde verhalen in kunnen gaan. Maar het gaat niet om een persoon, of drie, of vier, of vijf. Het gaat om al die vrouwen, die daar zitten in Noorderzand. Het is nogal makkelijk de wat latere vrijlating van één vrouw in de schoenen van activisten aan een hek te schuiven. In feite draait het hierom: de wil om mensen te laten gaan, die al langer dan die dag hun vrijheid hadden horen terug te krijgen, die wil, die is er niet. Want wie wil, kan het doen. Bijvoorbeeld door een gat in het hek. Ik zou me af kunnen vragen wat er die dag van de eerste blokkade zou zijn gebeurd met die drie vrouwen, gevangenen, indien er géén actie had plaatsgevonden, indien zij wèl op transport waren gesteld. Volgens de bewaakster is één van hen vier dagen later vrijgelaten. Maar wat is er van de andere twee geworden? Het zal niet voor niets zijn dat de bewaakster zich hier níet over uitlaat in haar verklaring. Ik vraag me af welke rechtbank welke beslissing zou hebben genomen die dag. Zou die ene rechtbank, die de vrouw in vrijheid stelde, dezelfde zijn geweest als die van vier dagen eerder, die tijdens de blokkade zitting had? Zou de beslissing vier dagen eerder een andere zijn geweest, of dezelfde? Het zijn vragen die onbeantwoord zullen blijven. En wat is de waarheid? De bedrieglijke praktijken van de IND en de vreemdelingendienst, de slechte behandeling in de grensgevangenissen; het is één grote doofpot, die opengebroken moet worden. En zo roept ook de verklaring van een uitvoerster van dit beleid alleen maar meer vragen op. Oprecht begaan met het lot van haar gevangenen kan de bewaakster niet zijn. Echter, zij tracht nog harder te huilen dan alle slachtoffers van dit beleid bij elkaar. Zij huilt zó hard dat we de mensen die daar in de cellen zitten, nooit zullen kunnen horen huilen. Zij, de bewaakster, die zich opwerpt als verdedigster van rechten. Maar tijdens die blokkades, had zij de beslissing kunnen nemen zich achter het protest te scharen. Die dag had zij kunnen roepen dat het openzetten van alle deuren de daad was, waartoe zij gedwongen werd. Die dag had zij aan kunnen grijpen om het enige goede te doen. Zij koos voor het tegenovergestelde, zoals al haar collega's in Noorderzand en andere deportatiebajessen in Neederland, zoals de ambtenaren bij de dienst justitiële instellingen, de dienst vervoer en ondersteuning, de IND, de vreemdelingenpolitie, de marechaussee, de beleidsmakers bij het IOM, het ministerie van justitie… Ben ik nog iemand vergeten die aan dit beleid meewerkt en die telkens weer tegen de vrijheid kiest? Ongetwijfeld. Die dag van de eerste blokkade sloten de bewakers de vrouwen en kinderen op in hun cellen, om te voorkomen dat zij contact met tegenstanders van het beleid zouden kunnen krijgen. Nadat aanvankelijk de vrouwen binnen zwaaiden naar de activisten op het dak, bleven de gordijnen dicht. (noot tussendoor: in Kamp Zeist is het verplicht de gordijnen om 09.00 uur juist open te hebben!). Allicht op bevel van de “verzorgers”. Die dag werd de repressie opgevoerd, met de beschuldigende vinger naar het protest. Waag het niet te protesteren, zo luidt hiermee de boodschap, want protest leidt tot meer repressie binnen. Pure intimidatie. De bewakers reageren hun frustratie af op degenen die ze pakken kunnen, botvieren hun woede op hun gevangenen, intimideren onschuldig vastzittende mensen. Het is te ziek voor woorden! Verdeel en heers tactiek, anders niet. Op deze tactiek is alles gestoeld. Op deze wijze worden bevolkingsgroepen tegen elkaar uitgespeeld, mensen gecriminaliseerd en geïllegaliseerd, de rechten ontnomen, het leven gestolen. En wij, daar aan die poort, vastgeketend, worden beschuldigd van het in gevaar brengen van mensen omdat de poort niet open zou kunnen. En weer jammert de bewaakster.. Zij doet mij denken aan voormalig minister Verdonk, toen zij krokodillentranen huilde om de doden van de Schipholbrand, toen zij een krans legde, plechtig medeleven toonde, het monument onthulde. Het gaat er onder de nieuwe regering niet veel anders aan toe. Albayrak is in wezen geen haar beter, nu nog altijd aan meer deportatiebajessen de voorrang wordt gegeven, bij wijze van noodopvang, nu het generaal pardon geen generaal pardon is maar een stoplap om verdere immigratie met harde hand te kunnen bestrijden, nu alles dat moet helpen van Europa een fort te bouwen eindelijk samenvalt; de nieuwe asielwet ingevoerd in 2001, de identificatieplicht ingevoerd in 2005, het prestatiecontract voor de politie om zoveel mogelijk mensen zonder papieren te vangen, getekend in de nadagen van Verdonk, en dat alles onder het mom van democratie. Dit is waarom ik nog aan menig poort vastgeketend zal staan, of de hekken ervan zal openknippen, verwijderen, omverwerpen: want mijn vrijheid is mij zo net lief als die van een ander, en is bij de onvrijheid van een ander van generlei waarde.  Zou ik mijn vrijheid stellen boven die van een ander, dan zou ik zelf  bewaker zijn, sleuteldrager, uitvoerder, iemand die excuus na excuus aanvoert om vooral de poorten, hekken en grenzen dicht te kunnen houden.   De enige juiste keus is die, die de muren en hekken omver werpt en de deuren open zet! Joke Kaviaar 3/11/07 NO BORDERS!