Home / Hongerstaking Met Dichtgeplakte Mond Bajesboten / Zestienhoven

Ich Habe Es Nicht Gewusst Een Nacht In De Schiphol Bajes

“Ich habe es nicht gewusst” Natuurlijk, Rita. Je wist het niet, op welke vreselijke wijze mensen worden gedeporteerd. Er heeft ook niemand geprobeerd om dat bekend te maken voordat Netwerk dat deed. Er heeft ook nooit iemand geklaagd. Nee, natuurlijk niet. Weg is weg. Twee jaar geleden in juli van het jaar 2004, las ik het: de marechaussee zou vanaf augustus datzelfde jaar de beschikking krijgen over maskers om hen bij hun zware taak te helpen. Het was de aanzet tot het schrijven van “Diss Op Het Nietszeggend Ik”, een gedicht waarover Rita zich meer kon opwinden dan over de harde waarheid van haar eigen geweld. Het ministerie van justitie heeft sindsdien angstvallig mijn website in de gaten gehouden, en daarmee ook de pagina's met verhalen van deportaties en hoe die plaatsvonden, van gevangenen op de bajesboten of in Zestienhoven, van overlevenden van de Schipholbrand, maar toch … Rita heeft het “nicht gewusst”. Leugenaar! Het is hetzelfde als wat Bush doet. Soldaten martelen gevangenen, maar het regime Bush weet van niets. De soldaten worden vervolgd. Het doet ook alwéér denken aan de Schipholbrand, en alweer die omstandigheden waarvan Rita zegt nooit te hebben geweten, behalve dan dat er adequaat gehandeld is, een uitspraak die zij nog altijd niet heeft ingetrokken. En nu? Zíj is niet verantwoordelijk. Aan overheidszijde worden in het beste geval een paar bewakers kop van jut. Het vertrek van die andere twee ministers valt immers nauwelijks als straf voor begane misdaden te karakteriseren, maar als een handige vlucht in tijdelijke vergetelheid. Zeg het vooral niet, waar dit alles je nog het meeste aan doet denken: aan deportaties in de tweede wereldoorlog. Een kamerlid van de ChristenUnie kreeg zwaar het deksel op haar neus toen ze dit heel voorzichtig stelde. Heel voorzichtig, en terecht. Terecht, niet om Rita te ontzien, maar om slachtoffers van WO II niet af te nemen dat wat zij hebben meegemaakt onbeschrijflijk en onvergelijkbaar is. De vergelijking daarmee is er dan ook een die ik zelf niet graag maak, maar het is die gedachte eraan die zich steeds vaker en telkens weer opdringt en - kennelijk juist bij oorlogsslachtoffers! - niet te ontkennen valt. De holocaust ontkent men ook niet. In Nederland is dat zelfs strafbaar. En díe vergelijking gaat wèl op: dat je schendingen van mensenrechten, zulk een onrecht op zo een grote schaal, niet onder het kleed dient weg te vegen en dan kunt doen alsof alles netjes en beschaafd is. Nee, Rita Verdonk. Je wist het zoals zoveel mensen het wisten. En je wil het niet weten, zoals zoveel mensen het niet willen weten. Want dat is wel zo makkelijk. En wat is er mooier dan de gespeelde verontwaardiging zo kort voor verkiezingstijd? Welke andere verkiezingsstunt kunnen we de komende tijd nog verwachten, behalve het eerdere 'Nederland is immigratieland'? Want wat klinkt dat allemaal weer positief. En wat windt het rechtse klootjesvolk zich er weer over op. Maar het is, behalve het lichtjes leunen naar de linkerflank van de eigen partij, ingegeven door kapitalistische motieven omdat we wel wat mensen kunnen gebruiken om onze economie draaiende te houden. Mensen die, voorzover ze niet blank en westers of investeerders uit Het Land van de Onbegrensde Mogelijkheden zijn, met hetzelfde gemak zo weer overboord gaan met hetzes over het niet goed spreken van de taal, niet genoeg ingeburgerd zijn, niet voldoende geld in het laatje brengen, crimineel zijn, illegaal zijn en al waartoe ik niet in staat ben om het te bedenken. “Ich habe es nicht gewusst” past in een traditie van dictatuur, zoals ook het fascisme daarin past. Het stelt machthebbers in staat om de geschiedenis naar hun hand te zetten. Daar is een woord voor; revisionisme. Neo nazi's zijn er gek op, net als op het herhalen van leugens tot iedereen ze gelooft. Daarom herhaal ik de waarheid nog maar eens: Rita Verdonk is een tirannieke minister onder de met bloed besmeurde vlag van een dictatoriale democratische orde die zichzelf Neederland noemt en die onder leiding staat van een populistische minister president die, al 'normen en waarden' roepend, de misdaden van zijn ministers beleid noemt. Deze orde en haar machthebbers kunnen nooit meer recht van bestaan hebben dan een individuele migrant, vluchteling of niet, die door deze orde het recht op een leven in vrijheid en vrede wordt ontnomen. Dat laatste kan alleen dankzij een goed geolied uitzetapparaat dat met geweld in stand moet worden gehouden. Als het aan Rita Verdonk ligt, hoort nooit iemand daarvan. Joke Kaviaar, 20-10-06 Je Vrijheid Of Je Leven, Minister! Download "Hup Rita Hup" Download "Diss Op Het Nietszeggend Ik"

EEN NACHT IN DE SCHIPHOL BAJES Hoe laat was het? Het was stil. Nergens beweging. De lucht was donker. Op het terrein het licht van de schijnwerpers. Het was benauwd. Ik hoorde het geruis van de airconditioning. Het hielp niets. Slapen ging niet meer. Uitgeput, berustend in mijn krappe omgeving, was ik in slaap gevallen. Veel te vroeg. Nu moest ik denken aan rook. Aan de rook die onder de deur door naar binnen zou kruipen, die door dat ene gat van de ijverig blazende airconditioning naar binnen zou worden gejaagd. Zou het stiekem gebeuren? Of zou ik eerst het schreeuwen van mensen om me heen horen? Het bonzen op de deuren? Wat zou ik kunnen doen om wèl te ontsnappen, in tegenstelling tot die mensen die daar een jaar geleden niet in waren geslaagd? Zou ik mezelf een weg door het raam heen kunnen rammen? Door gepantserd glas? Maar waarmee dan? Een plastic stoeltje? Door nóg een laag gepantserd glas heen? Door het tien millimeter dikke zwartgeverfde betonijzeren traliewerk, dat het uitzicht in kleine vierkanten van ongeveer tien bij tien centimeter verdeelde? Zou dat lukken vóór ik gestikt zou zijn? En wat zouden die twee piepeltjes van bewakers doen? Zouden ze op tijd zijn? Hoe kunnen ze dat ooit? Hoeveel 'kamers' waren er in deze 'unit L'? Twintig? Dat is elk tien deuren om te openen in paniek, hitte en rook. Nooit eerder had de gedachte aan brand me zo geplaagd. Ja, één keer eerder. Dat was op het politiebureau Marconiplein in Rotterdam geweest. Daar liep zo'n sufferd van een bewaker rond met een pasje waarmee de deur van de cel open of dicht ging. Hij kreeg de deur niet dicht. Zijn kaart moest weer worden opgeladen. “Ik hoop maar dat dat niet het geval is als hier brand uitbreekt en die deur open moet!” merkte ik op tegen hem. Het leven van een gevangene is niets waard. Dat leer je van zulke ervaringen. Ik mag dan nog blij zijn dat ik een mens met een geldige verblijfsvergunning ben: mijn geboorte in dit land. Ik mag blij zijn dat het beperkt bleef tot anderhalve dag: één nacht. Eén nacht met de gedachte aan brand, in diezelfde Schiphol Oost bajes als waartegen we geprotesteerd hadden. Oh ironie! Direct achter de poort waaraan we ons hadden vastgeketend. Inmiddels deze ervaring achter me latend, van ongeïnteresseerde bewakers die deden wat “van hogerhand” werd bevolen, of juist niet deden, van het eenzaam luchten met een slappe basketbal in een kooi van tien stappen bij tien stappen, bekeken door bewakers terwijl ik me even kon bewegen; zelf die ervaring achter me latend, ben ik nu thuis en kan dit schrijven. Dat kon daar niet. Want een pen, “dat mag je niet”. Die ervaring, van die 'kamer' die zo bedompt was dat elke beweging die ik er kon verzinnen om mezelf bezig te houden niet langer kon worden uitgeoefend dan een minuut of tien omdat het zweet me dan uitbrak en de energie uit mijn lijf wegvloeide, waarop ik alleen maar weer kon gaan liggen, of zitten, of staan bij het raam, turend naar dat buitenhek dat ik net kon zien. Die ervaring, zo even; dat was genoeg om te kunnen vertellen dat het gekmakend moet zijn om daar maanden en maanden te zitten en te wachten en te nietsdoen, onschuldig. Wíj hadden tenminste nog wat gedaan, waaruit wij kracht konden putten en zeggen: het was het waard! Zojuist bekeek ik foto's die kort na de brand in de Schiphol bajes zijn genomen, en schrok andermaal: die afgebrande cellen, dat zijn precies dezelfde. Zelfde indeling. Zelfde stapelbedden. Zelfde alles. Helemaal precies dezelfde, van binnen en van buiten, als waar wij even kort moesten verblijven. Hebben we geluk dat we nog leven... Wat een onvoorstelbare mazzel hebben wij dat we vrij mogen zijn en beter worden behandeld alleen maar vanwege onze bevoorrechte positie. Wat kan ik anders nog zeggen, na al zoveel te hebben geschreven? De morgen na mijn vrijlating, na de wake die nacht, is ze gekomen; de minister aan wie dit alles te wijten valt, voor wie dit alles hier staat, voor wie elf mensen het leven hebben verloren, voor wie dit rampzalig complex als het aan haar ligt opnieuw weer helemaal in gebruik zal worden genomen, en dan niet alleen voor bolletjesslikkers, dronken mannen, winkeldieven en activisten, maar vooral voor ongedocumenteerden. Die morgen is ze gekomen, Rita Verdonk, om met krokodillentranen een volgende krans te leggen. Het liefst was ik daar ook nog naartoe gegaan, om dat NATO draad, waarmee die bajes ons land tegen onschuldige gevangenen beschermt, als een enorme krans van top tot teen om haar heen te wikkelen en haar ermee vast te maken aan die hoofdpoort naar die hel met een bordje: “Definitief gesloten” aan haar nek gehangen. Dát had ik wel willen doen. Intussen kan ik er nog steeds niet bij, dat ik van geluk mag spreken dat er rechtsongelijkheid heerst in dit door een orkaan van nationalistisch populisme geteisterde land, en dat ik van geluk mag spreken dat ik dus niet dagelijks wordt geconfronteerd met bewakers die mij de 'unit' op- of afkomend telkens weer fouilleren, die bepalen of ik iets lezen mag, dagelijks celinspectie komen doen, en die bepalen hoe lang ik buiten kleine rondjes mag lopen. Een verblijf in die Schiphol bajes kan ik eigenlijk alleen maar iedereen aanraden. Sterker: het zou verplicht moeten worden gesteld voor iedereen die denkt een gemakzuchtig oordeel over migranten te kunnen vellen, over vluchtelingen, over 'illegalen' en over het 'vol' zijn van dit welvarend land. Vol met gevangenissen, ja! Merkwaardig is het, hoe er dan ineens wèl ruimte genoeg is voor 'vreemdelingen'. Joke Kaviaar 30-10-2006 Nieuwsbericht van de aktie waar het in dit stuk over gaat: Blokkadeactie CELLENCOMPLEX SCHIPHOL OOST Gedicht direct uit de cel van Schiphol Oost door ex arrestant NN - 28.10.2006 13:28 (Dank je, NN! Heel sterk!) Brand in de Schipholbajes Groeten Uit Holland De Tijd, Het Vuur En De Wet